Switi Sranan

Hey allemaal,

Bedankt voor alle lieve mailtjes! Leuk om op de hoogte te blijven. Het heeft even geduurd (veel te veel leuke dingen te doen) maar hierbij dan een reisverhaal met foto’s.

Moeilijk om het kort te houden, samengevat: vind het geweldig hier! Paramaribo was meteen heel vertrouwd door de taal, eten en ook geuren die me herinneren aan mijn, inmiddels overleden, oma. Grappig om te zien dat mensen dezelfde kleine handen, volle lippen en holle rug hebben als ik. Niemand heeft haast, de bus vertrekt gewoon als hij vol zit. En jullie zullen het misschien niet geloven, maar zelfs ik heb me aangepast en ben langzamer gaan lopen, lang-za-mer gaan pra-ten...


Zeeschildpadden legseizoen

Onder leiding van een lokale gids naar Galibi, een ‘Indianendorp’ bij de grens met Frans Guyana.’s Avonds onder een prachtige sterrenhemel met een bootje naar het legstrand gevaren. Daar struikelden we bijna over de sporen van schildpadden die aan land waren gekomen. Heel bijzonder om van dichtbij te mogen zien hoe een schildpad van 1,5 meter wel 150 eieren legt. Over 2 maanden komen ze uit.


Medische Zending in de Binnenlanden

Met een lange reis voor de boeg in de vroege ochtend het busstation gegaan. Daar renden chauffeurs op toeristen af om te vragen waar je naartoe gaat. Het advies was om een busje uit te zoeken dat er niet té oud uitzag en met een betrouwbare chauffeur, hmmm. Keuze gemaakt, bagage ingeladen, toen bleek dat de achterbak met touwen en schroeven moest worden dichtgemaakt. ‘Even even’ nog en dan zouden we gaan. Dat had ik al vaker gehoord, dus geduldig gewacht tot iedereen elkaar had ‘gegroet’ en na anderhalfuur vertrokken we. Eerst nog een stop bij de garage om een lege achterband op te pompen, erg vertrouwenwekkend. De weg door de jungle was deels onverhard, een echte olo olo pasi. 5 uur lang flink gestuiterd dus, maar de gammele bus heeft het gelukkig gehouden. Bij Atjoni hield de weg op en gingen we nog dieper het binnenland in per korjaal (houten boot).

Bij aankomst in Ladoani waren de eerste momenten een mengeling van ‘wow wat gaaf’ en ‘mijn god waar ben ik nu weer beland’ (ik hou toch al niet zo van kamperen). Het dorp telt 400 inwoners, die in houten hutjes met een rieten of golfplaten dak wonen. Net als zij heb ik regenwater uitgekookt om te drinken, ‘gebaad’ en afgewassen in de rivier, en voornamelijk rijst, bonen en mais gegeten. Pijnlijk om te zien dat kinderen bijna vochten om de schriftjes en pennen die ik voor ze had meegenomen. Aandoenlijk dat ze hun vruchten met me deelden en mijn haren invlochten.

De dag op de medische post begon steeds met een ochtendgebed bij de rivier met prachtig gezang. Mooi om te zien dat de gezondheidswerkers goede medische zorg konden leveren met slechts beperkte middelen.

Een heel bijzondere ervaring dus op de medische post. Ik heb genoten van de lieve en gastvrije mensen, de rust en de natuur! Was hierna toch wel blij om terug te komen in Paramaribo en de 2 afgevallen kilo's er weer bij te kunnen eten met pom, pasti, roti, baka bana en nog meer lekkers. Switi Sranan, prachtig Suriname, voorlopig wil ik hier nog niet weg!

Liefs, Pauline